Back to Fred

Sinds een jaar of anderhalf heb ik last van rijangst. Na tienduizend kilometer in een jaar te hebben gereden met tripjes naar Amsterdam, Rotterdam en Keulen overviel het me. Het begon op de snelweg en eindigde in het kopen van een elektrische fiets omdat ik helemaal niet meer de weg op durfde. 

Nu ben ik geen type dat bij de pakken neer gaat zitten. Ik schaar mijzelf liever in de categorie van doorzetters. Dus ben ik begonnen met rijlessen bij een "in angst gespecialiseerde" rijschool. Na twee lessen (met zwetende oksels en hyperventilatie) besloot ik te stoppen en de zaak grondiger aan te pakken. Ik ging naar een psycholoog gespecialiseerd in angststoornissen. Zij stelde het trucje van EMDR ( Eye Movement Desensitization and Reprocessing) voor. In a nutshell: Ik moest terug naar de meest recente, de ergste en toekomstige gebeurtenis die ik mij in en rondom de auto kon voorstellen. Terwijl ik een specifieke gebeurtenis voor mijn ogen had, moest ik met diezelfde ogen een lichtje van links naar rechts volgen. De theorie is dat als je je hersens afleidt terwijl je aan een traumatische gebeurtenis denkt, deze gebeurtenis een andere lading geeft.  Ik heb 8 sessies van 1,5 uur doorstaan en had per sessie een week nodig om bij te komen. Aangezien de sessies om de twee weken plaatsvonden bestond de helft van mijn leven uit EMDR. 

Omdat ik voor mijn bedrijf nogal eens op pad moet om klanten te bezoeken was die rijangst niet echt een handig ding. Vriendlief werd ingeschakeld als privé-chauffeur om in ieder geval de grootste klanten te kunnen bezoeken. Aangezien hij zelf ook een eigen zaak en leven heeft, was dit geen lange termijn oplossing.

Daarom had ik het idee om mijn vriendin, rechterhand en personeelslid van het eerste uur op te leiden, zodat zij voortaan de honneurs waar kon nemen bij onze klanten. Omdat je dat soort zaken natuurlijk het beste in de praktijk leert vertrokken S. en ik op een vroege donderdagochtend richting Utrecht. Zij op de bestuurdersstoel en ik als enthousiaste bijrijder. Dat ze pas een paar weken haar rijbewijs had mocht de pret niet drukken. Je raadt het al, we hebben de klant nooit bereikt. Eén kilometer voordat we op locatie waren, kregen we een autoongeluk op de snelweg. Auto total-loss en wij kwamen met de schrik vrij. Nou ja ik, S werd op een brancard vastgespeld omdat ze last had van haar nek en rug en o ja, omdat ze 10 weken zwanger was. Wat er dan door je heen gaat. (inmiddels is S. bevallen van een gezonde dochter, thank God)

Tja en daar zat ik dan weer drie dagen later op de bank bij die psycholoog. Kleine terugval zullen we maar zeggen. Mijn rijangsten kregen ineens een hele andere dimensie. Mijn eerdere angsten waren kinderspel vergeleken bij wat er nu op de tafel lag. We hebben het nog geprobeerd mijn therapeut en ik, maar het mocht niet baten. 

Dus ging ik voor een nieuwe oplossing: het compleet negeren van mijn rijangst. Dit kun je op twee manieren interpreteren. Ik koos ervoor om de confrontatie met mijn rijangst in zijn geheel te vermijden door de aanschaf van een elektrische fiets. En die heeft mij de hele zomer geheel angstvrij op de gewenste plaats van bestemming gebracht (binnen mijn woonplaats dan).  Met twee kids is zo'n fiets iets minder handig, het beperkt je nogal in de mogelijkheden qua kinderentertainment. En zo waren ik en de kids de afgelopen zomer voornamelijk thuis te vinden. Voor uitstapjes waren we afhankelijk van mijn lief, en als hij moest werken, van mijn ouders. Niet leuk voor de kids en zeker niet leuk voor een volwassen vrouw van 37 jaar.

Daarom ben ik weer terug gegaan naar het begin, terug naar Fred. Terug de auto in, met zwetende oksels, hyperventilatie, gevloek, aggressieve buien en emotionele breakdowns. Fred vind het allemaal okay. Fred maakt me zelfs aan het lachen terwijl ik mijn diepste angst in de ogen kijk. Inmiddels kan ik met de kids weer overal naartoe, mits er een 80-km weg aan grenst. Dat verruimt onze mogelijkheden aanzienlijk en daar ben ik Fred dankbaar voor.

Het blijft een persoonlijke strijd. Een dag na de rijles ben ik nog enthousiast en besluit ik spontaan om over de snelweg naar mijn werk te gaan. Twee dagen na de rijles rijd ik zelfs 20 minuten heen en terug naar een leverancier. Daarna verzand ik langzaam in uitvluchten; ik heb slecht geslapen, het is glad op de weg, ik heb veel aan mijn hoofd, ik ben al te laat. Vervolgens kachel ik rustig over de 80 km weg naar mijn werk. Na een dag of vier dat gedaan te hebben, begint dat rare gevoel in mijn buik weer en voel ik soms mijn adem stokken.

Fred zegt dat ik voortdurend de confrontatie op moet zoeken en dat ik moet oefenen, oefenen en nog eens moet oefenen. Vandaag heb ik geoefend. Stukje snelweg, even stoppen, stukje snelweg, sigaretje and again. De 80 km weg was ineens weer peanuts. Dus hierbij mijn goede voornemen voor dit jaar: Ik ga iedere dag minimaal een half uur rijden waarvan een stukje op de snelweg. Net zo lang totdat ik weer fluitend naar Keulen rijdt.