Feeling inspired
Mensen vragen mij regelmatig waar ik mijn inspiratie vandaan haal. Ik vind het altijd moeilijk om hier een duidelijk antwoord op te geven. Ik kan mijn inspiratie namelijk overal uithalen. Uiteraard zijn er de platgetreden paden van het doorbladeren van vele woonmagazines.
Een bezoekje aan de stoffenhandel werkt vrijwel altijd inspirerend. Ik kan het niet laten om standaard de hele stoffengroothandel door te lopen en mijn handen door de stoffen te laten gaan, zelfs als ik haast heb. De verschillende structuren, patronen en kleuren van de stoffen geven mij een instant happy gevoel. Bovendien zou ik net dat ene stofje kunnen vinden dat een geweldige collectie kan opleveren.
Als ik iets vind waar mijn hart sneller van gaat slaan, vraag ik eerst om een staaltje. Het liefste zou ik meteen meters inslaan, maar de ervaring leert dat impulsief inkopen geen goed idee is. Mijn atelier puilt nog steeds uit met o zo mooie stofjes waar ik uiteindelijk niets mee gedaan heb. Dat was niet goed voor mijn portemonnee en al helemaal niet goed voor de toch al beperkte ruimte in mijn atelier.
Het stofstaaltje vindt vervolgens een plekje op mijn inspiratiemuur. Als het er na een maand of twee nog steeds hangt, weet ik dat ik een winnaar heb.
Maar ook een mooie verpakking, een avondje voor de tv, een wandeling door het bos of lekker knutselen met mijn kids kan tot een nieuw idee leiden.
Als ik een idee heb, weet ik niet hoe snel ik achter de ontwerptafel moet kruipen. Bijna hyperventilerend zit ik achter het stuur op weg naar mijn atelier. Mijn hoofd is een grote chaos van verschillende ideeën die niet kunnen wachten om tot uitvoering te worden gebracht. Er is geen tijd te verliezen want voordat ik het weet ben ik dat ene geniale idee kwijt. Ik storm mijn atelier binnen, en ga zitten en begin. Geen pauzes, geen koffie, geen telefoontjes, niets, ik ga net zo lang door totdat ik tevreden ben. Ik experimenteer met lintjes, knoopjes, applicaties en aanverwanten. Verwijder regelmatig hardhandig iets wat ik net o zo zorgvuldig heb aangebracht. Want dit is het net niet, dat is te veel en dat weer te weinig. Als ik tevreden ben, begint mijn hartslag langzaam aan te dalen.
Ik neem het ontwerp mee naar huis om er regelmatig apatisch naar te staren. Vraag de mening van mijn lief, die het, zoals gewoonlijk, erg mooi vind. Als ik hem vraag, wat vind je er dan precies mooi aan mompelt hij iets in de trant van: nou gewoon, alles. Daar heb ik dus ook niet veel aan. Het staren gaat door, totdat ik ineens van de bank opspring om weer te trekken, plukken en plakken. Voordat ik het weet is er weer twee uur voorbij.
Het ontwerp gaat de volgende dag weer mee naar het atelier, uiteraard direct in mijn gezichtsveld. Alle medewerkers geven hun kritische mening waarna er weer geplukt en aangepast wordt. Uiteindelijk vindt het ontwerp een plekje op de inspiratiemuur. De daaropvolgende weken lijken de ontwerpen voor de andere producten binnen het thema als vanzelf te komen. Uiteraard word er nog geplukt, toegevoegd en weer weggehaald, maar op een zeker moment gebeurt het dan toch: de nieuwe collectie is af. Of toch niet?