The power of goodbye

Afscheid nemen. Ik ben er geen ster in. Nooit geweest ook. Maar vandaag was het weer zover. Twee keer zelfs.

De laatste dag van stagiaire K. Het afscheid was eigenlijk anderhalve week eerder. Er waren reeds tranen gevloeid. Toen kwam het nieuws dat we toch echt eind januari ons bedrijfspand moesten verlaten. Vanwege de onverwachte verhuizing en misschien ook vanwege mijn paniekerige blik was K. zo sociaal om toch nog even bij ons te blijven. 

De afgelopen anderhalve week hebben we gebikkeld als nooit tevoren. De oude ruimte moest leeg en de nieuwe weer vol. Gezamenlijk hebben we er letterlijk onze schouders onder gezet. Mijn lief, familie, personeel, en mijn geliefde stagiaire en ik hebben het toch maar in die anderhalve week voor elkaar gekregen. En nu is het moment daar. Dat ze ons gaat verlaten. Dat ze een nieuwe start gaat maken bij een ander stagebedrijf. 

Begrijp me niet verkeerd, elk half jaar moeten we afscheid van een stagiaire nemen. De ene stagiaire is de andere niet, maar het is nooit leuk. Zeker niet vanuit bedrijfseconomisch oogpunt. De eerste maand van de stageperiode ben je de stagiaire vooral dingen aan het uitleggen, haar vragen beantwoorden, daar waar nodig ondersteunen en haar gedrag en werk bij aan het schaven. Een stagiaire is dan verre van productief. Sterker nog, mijn eigen productiviteit neemt zienderogen af, simpelweg omdat ik iedere vijf minuten een vraag moet bantwoorden of moet inspringen. Daarna volgen er twee maanden waarin de stagiaire zichzelf al redelijk kan bezighouden voor een korte periode. Kleine opdrachtjes kan ze zelfstandig uitvoeren om vervolgens na een half uur weer voor je neus te staan met een vragend gezicht. Dat heb ik er allemaal voor over vanwege de laatste drie maanden. Als het goed is, werkt de stagiaire dan net zo goed als iedere andere medewerker. Het enige verschil is dat ik haar slechts een minimale vergoeding hoef te betalen in plaats van een volwaardig salaris. Totdat de stageperiode afloopt en de volgende stagiaire zich aandient en ik weer van vooraf aan begin.

Soms heb ik geluk. Zoals met stagiaire K. . Een meisje met wie ik meteen een klik had. Met een gevoel voor ontwerpen en het talent om het uit te voeren. Die dezelfde werkethiek en humor had als ik.  Een meisje met wie ik kon praten, ook over niet zo'n leuke zaken. Iemand die op haar manier ook een steun voor mij was. Het is voorbij. Ik moet haar laten gaan, zodat ze haar talent en prettige persoonlijkheid bij een ander stagebedrijf kan laten zien. Ik hoop dat ze nog eens aan ons denkt als ze klaar is met haar school. 

Ik heb vandaag ook afscheid van mijn oude bedrijfsruimte moeten nemen. Voordat ik mijn sleutels heb ingeleverd, ben ik nog een keer door die lege ruimte gelopen die eens gevuld was met herinneringen. Goede, maar zeker ook een aantal slechte. Het afscheid dat ik moest nemen van één van mijn vaste medewerksters omdat de samenwerking niet meer ging. Hyperventilatieaanvallen op kantoor. Het contract met die grote klant dat op alle mogelijke manieren escaleerde. Het auto-ongeluk samen met één van mijn medewerkers. 

Het is tijd voor een nieuw begin. In Gilze welteverstaan.